Аднойчы на світанку,
Як сонца не ўзышло,
І ня чуць было спеваў птушыных,
Рыцара спаткала пачвара злая з гор -
Дачка брудных троляў хлуслівых.

Пан Манэліг, пан Манэліг,
Каханым будзь маім
Атрымаеш ўсе скарбы зямныя.
Належаць буду я табе,
А ты належаць мне.
Адкажы мне толькі: “так” ці “не”

Дванаццаць лепшых коней
Атрымаеш ад мяне,
Што гуляюць у горнай лагчыне.
Ніколі не ляжала сядла на іх спіне
І іх шпоры ніколі не білі.

Дванаццаць водных млынаў
Я падару табе
Што стаяць паміж Ціла і Тэрна,
Іх жорны медзяныя захопяць цябе,
І іх колы аздоблены срэбрам.

Шаблю залатую я падару табе.
Чараўніцтвам яна абкавана.
Ёй ты пераможаш ворагаў сваіх,
Будзе слава табе і пашана

Калі б царквой Хрыстовай
Хрышчона ты была,
Я бы ўзяў падарункі такія.
А ты пачвара брудная і Д'ябла дзіця,
Чэрці з пекла табе як радныя.”

Пачварына пабегла ў пячору да сябе,
У душы яе смутак і скруха:
“Каб гэты рыцар годны застаўся пры мне,

То прыйшоў бы канец ўсім пакутам..."

Однажды на заре,
Как солнце не взошло,
И не слышать было пения птичьих,
Рыцаря встретила чудовище злая с гор -
Дочь грязных лживых троллей.

Пан Манэліг, пан Манэліг,
Будь моим любимым
Получишь все сокровища земные.
Принадлежать буду я тебе,
А ты принадлежат мне.
Ответь мне только: “да” или “нет”

Двенадцать лучших лошадей
Получишь от меня,
Что играют в горной лощине.
Никогда не лежала седла на их спине
И их шпоры никогда не били.

Двенадцать водных млынаў
Я подарю тебе
Что стоят между Тило и Тэрна,
Их жернова медзяныя захватят тебя,
И их колеса отделан серебром.

Саблю золотую я подарю тебе.
Волшебством она абкавана.
Ей ты победишь врагов своих,
Будет слава тебе и почет

Если бы церковью Христовой
Хрышчона ты была,
Я бы взял такие подарки.
А ты тварь грязная и Дьявола ребенок,
Черти из ада тебе как рядные.”

Чудовище побежала в пещеру к себе,
В душе ее печаль и скорбь:
“Чтобы этот достойный рыцарь остался при мне,

То пришел бы конец всем страданиям..."