Сидить на нім пташок прімилений.
Слухай, мила, як той пташок співат,
Же з любови нич добра не биват.
Же з любові, же з любові
Нич добра не биват.

Чи та любов єст од Бога дана?
Чи лем може д’явком підшептана?
Хоч би-с не хтів, то мусиш любити,
Хоч би-с не хтів, прото маш терпіти.
Хоч би-с не хтів, хоч би-с не хтів,
Прото маш терпіти.

Моя мила, ти окусо єдна,
Любив я тя не рік та не два.
Далас ти мі зілля ся напити,
Не можливо мені без тя жити.

Ми ворожка давно ворожила,
Же мя здурит дівка чорнобрива.
Же не буду видів за ній світа,
Аж проминут мої млади літа.
Аж проминут, аж проминут
Мої млади літа.

Под облачком явір зеленіє.
Посмотр, мила, як тот вітер віє.
Може, вирве його з коренями.
Мила моя, што то буде з нами?
Мила моя, мила моя,
Што то буде з нами?

Мила моя, мила моя,
Што то буде з нами?

Сидит на нем птиц прімилений.
Слушай, милая, как тот птиц співат,
Же из любви нич добра не биват.
Же по любви, же из любви
Нич добра не биват.

Или и любовь ест от Бога дана?
Или лем может д'явком нашептана?
Хотя бы-с не хотел, то должен любить,
Хотя бы-с не хотел, прото маш терпеть.
Хотя бы-с не хотел, хотя бы-с не хотел,
Прото маш терпеть.

Моя милая, ты окусо одно,
Любил я тя не год и не два.
Далас ты ми зелья ся напити,
Не возможно мне без тя жить.

Мы гадалка давно гадала,
Же мя здурит девка черноброва.
Же не буду видов по ней свита,
Вплоть проминут мои млады лета.
Вплоть проминут, вплоть проминут
Мои млады лета.

Под облачком явор зеленеет.
Посмотр, милая, как тот ветер веет.
Может, вырвет его с корнями.
Милая моя, што то будет с нами?
Милая моя, милая моя,
Што то будет с нами?

Милая моя, милая моя,
Што то будет с нами?