Під облачком явір похилений,
Сидить на нім пташок примилений.
Чуєш, мила, як той пташок співа,
Же з любові ніч добра не бива.
Же з любові, же з любові
Ніч добра не бива.

Си ти любов є од Бога дана?
Си ти, може, д’яблом підшептана?
Хоч би-с не хтів, то мусиш любити,
Хоч би-с не хтів, прото маш терпіти.
Хоч би-с не хтів, хоч би-с не хтів
Прото маш терпіти.

Моя мила, ти покусо єдна,
Любив я тя не рік і не два.
Ти ми дала зілля сі напити?
Не мож, мила, ніяк без тя жити.
Не мож, мила, не мож, мила,
Ніяк без тя жити.

Ми ворожка давно ворожила,
Же мя звурит дівка чорнобрива,
Же не буду видів за ньов світа,
Аж проминуть мої млади літа.
Аж проминуть, аж проминуть
Мої млади літа.

Під облачком явір зеленіє,
Чуєш, мила, як той вітер віє.
Може вирве єго з корінями,
Мила моя, што то буде з нами?
Мила моя, мила моя,
Што то буде з нами?

Под облачком явор склоненный,
Сидит на нем птиц примилений.
Слышишь, милая, как тот птиц поет,
Же из любви ночь добра не бива.
Же по любви, же из любви
Ночь добра не бива.

Си ты любовь от Бога дана?
Си ты, может, дьяволом нашептана?
Хотя бы-с не хотел, то должен любить,
Хотя бы-с не хотел, прото маш терпеть.
Хотя бы-с не хотел, хотя бы-с не хотел
Прото маш терпеть.

Моя милая, ты покусо одно,
Любил я тя не год и не два.
Ты мы дала зелье си напити?
Не мож, милая, никак без тя жить.
Не мож, милая, не мож, милая,
Никак без тя жить.

Мы гадалка давно гадала,
Же мя звурит девка черноброва,
Же не буду видов по ньов свита,
Вплоть пройдут мои млады лета.
Вплоть пройдут, вплоть пройдут
Мои млады лета.

Под облачком явор зеленеет,
Слышишь, милая, как тот ветер веет.
Может вырвет его с корнями,
Милая моя, што то будет с нами?
Милая моя, милая моя,
Што то будет с нами?