У. Мулявін — М. Багдановіч

Ой, Лявоніха, Лявоніха мая!
Спамяну цябе ласкавым словам я, —
Чорны пух тваіх загнутых брывянят,
Вочы яркія, вясёлы іх пагляд;
Спамяну тваю рухавую пастаць,
Спамяну, як ты ўмела цалаваць.

Ой, Лявоніха, Лявоніха мая!
Ты пяяла галасней ад салаўя,
Ты была заўсёды першай у танку -
І ў «Мяцеліцы», і ў «Юрцы», і ў «Бычку»;
А калі ты жаці станеш свой загон,
Аж дзівуецца нядбайліца Лявон.

Ой, Лявоніха, Лявоніха мая!
У цябе палова вёскі — кумаўя.
Знала ты, як запрасіць, пачаставаць,
І дарэчы слова добрае сказаць,
І разважыць, і ў смутку звесяліць,
А часамі — і да сэрца прытуліць.

Ой, Лявоніха, Лявоніха мая!
Дай жа бог табе даўжэйшага жыцьця,
Дай на сьвеце сумным радасна пражыць,
Усіх вакол, як весяліла, весяліць.
Хай ніколі не забуду цябе я.
Ой, Лявоніха, Лявоніха мая!

В. Мулявин — М. Богданович

Ой, Лявониха, Лявониха моя!
Воспомяну тебя ласковым словом я, —
Черный пух твоих загнутых брывянят,
Глаза яркие, их веселый взгляд;
Воспомяну твою двигательную пастаць,
Воспомяну, как ты умела целовать.

Ой, Лявониха, Лявониха моя!
Ты пяяла галасней от соловья,
Ты была всегда первой в танке -
И у «Метелицы», и в «Юрцы», и в «Бычку»;
А если ты жаці станешь свой загон,
Вплоть дзівуецца нядбайліца Левон.

Ой, Лявониха, Лявониха моя!
У тебя половина деревни — кумаўя.
Знала ты, как пригласить, угостить,
И кстати слово хорошее сказать,
И судить, и в печали звесяліць,
А временами — и к сердцу прижать.

Ой, Лявониха, Лявониха моя!
Дай же бог тебе более жизни,
Дай на свете скучным радостно прожить,
Всех вокруг, как веселила, веселить.
Пусть никогда тебя не забуду я.
Ой, Лявониха, Лявониха моя!